Nazwa i synonimy
Łacińska nazwa odnosi się do ciemnych wzorów na płetwie grzbietowej: signatus – oznaczony, naznaczony. Gatunek ten znany jest również jako exLamprologus signatus, Neolamprologus signatus oraz ‚Lamprologus’ signatus.
Występowanie
Lamprologus signatus zajmuje strefy piaszczyste z rozrzuconymi muszlami oraz muliste w południowej części jeziora na głębokości od 10 do 50 metrów. W związku z różnymi siedliskami ryby mogą preferować w akwarium muszle lub całkowicie je bojkotować i kopać jamki w piasku i pod kamieniami – to muszlowce fakultatywne, nie potrzebują muszli, aby żyć i się rozmnażać.
Akwarium
Powyższe trzeba uwzględnić przy projektowaniu aranżacji. W akwarium powinny znaleźć się muszle rozrzucone co około 10-15 centymetrów, ale i różnego rodzaju podłużne rurki – na przykład używane przy zbrojnikach lub krewetkach – bo zasiedlanie muszli jest uzależnione od odmiany geograficznej.
Sugerowana, minimalna wielkość terytorium dla pary to powierzchnia 40×40 centymetrów i akwarium około 50 litrów. Biorąc pod uwagę preferencje ryb niezbędny jest drobnoziarnisty piasek, muszle oraz elementy imitujące jamki – czyli na przykład wszelkie rurki. Co do warunków chemicznych wody, oświetlenia i innych elementów projektowania zbiornika dla muszlowców, dowiesz się o nich więcej w sekcji Akwarium.
Wielkość i rozróżnianie płci
Samce dorastają do 6 centymetrów, zaś samice do około 4 centymetrów. Płeć łatwo można rozróżnić już u stosunkowo młodych ryb po ubarwieniu – samiec jest w paski, których nie posiada samica, z kolei u której widać mieniący się na różne kolory, z przewagą złota brzuszek. Dodatkowo gdy jest gotowa do tarła, barwy stają się ciemniejsze i na jej ciele pojawia się czerń. Jednocześnie w toku dalszego rozwoju również różnice w wielkości stają się bardzo widoczne.
Zachowanie
Ryby te bywają agresywne – wobec pobratymców, jak i innych mieszkańców akwarium. Należy trzymać je w parach, choć jak podaje Ad Konings zachowania rozrodcze są bliższe poligamicznym gatunkom. Szczególną ostrożność należy zachować w czasie tarła. Ponieważ oboje rodzice sprawują opiekę nad narybkiem, bywają przypadki, że samiec zaczyna traktować samicę jako intruza i potrafi zaganiać ją na śmierć. Zanim para się dobierze, samica zaleca się do samca, ale mimo to bywa on wobec niej agresywny, co widać na poniższym wideo.
Czasami jednak agresja prawie nie występuje i ryby po jakimś czasie po prostu przystępują do tarła jak gdyby nigdy nic. Zatem w przypadku tych ryb nie do końca możemy tu mówić o jakichś precyzyjnych regułach. Co ciekawe (przynajmniej ryby z odłowu) potrafią polować na świderki – szczególnie kiedy są odrobinę niedokarmione – stąd warto umieścić w akwarium te mięczaki – kilka zdjęć samicy, której udała się ta sztuka znajduje się tutaj.
Rozmnażanie
Do tarła dochodzi w muszli lub jamce samicy. Jak zostało wspomniane oboje rodzice sprawują opiekę nad młodymi. Jednocześnie gdy czują się zagrożeni potrafią przenosić w pyszczkach ikrę (która nie jest lepka) a potem młode między kryjówkami. Narybek jest bardzo ruchliwy, ale jednocześnie niewielki, stąd jeśli – czując zagrożenie – zamiera przy dnie, praktycznie niemożliwe jest jego zobaczenie. Poniżej 2 wideo z młodymi.
Ryby te obierają podobną do Lamprologus kungweensis strategię, jeśli chodzi o akceptowanie młodych na swoim terytorium. Jeżeli przed kolejnym miotem, poprzedni zostanie zdziesiątkowany, rodzice potrafią go zjeść.
Towarzystwo
Dobrym pomysłem na towarzystwo dla signatusów wydają się ryby o podobnym temperamencie i różnych preferencjach co do zajmowania muszli. W rejonie Kekeze można spotkać je w sąsiedztwie Lamprologus ornatipinnis. Z kolei w rejonie Kalugunga dzielą siedlisko z Lamprologus brevis. W okolicach Chimby spotkać je można współdzieląc siedlisko z Lamprologus brevis i Lamprologus ocellatus.
Galeria
Jeśli chcesz wykorzystać któreś ze zdjęć z galerii, poproś o zgodę. If you would like to reproduce some photos from the gallery, request for a permission.