Nazwa i synonimy
Jest to gatunek nieopisany, stąd nazwa łacińska odnosi się do bliskiego kuzyna, czyli Lepidiolamprologus meeli oraz obszaru jego występowania – na południowym-wschodzie jeziora Tanganika.
Występowanie
Ryby te spotkać można we wschodniej, tanzańskiej części jeziora na głębokości od 10 do 35 metrów.
Akwarium
Minimalna wielkość terytorium dla pary tego gatunku to podobnie jak w przypadku Lepidiolamprologus meeli powierzchnia 80×40 centymetrów i akwarium około 100 litrów. Przy czym kluczowy jest pierwszy parametr. Gatunkowi temu potrzebne będą oczywiście muszle, przy czym ze względu na wielkość ryb, warto zadbać o odpowiedni ich rozmiar i wykorzystać na przykład te ślimaka Ryssota. Jeśli by chcieć trzymać więcej niż jedną parę, akwarium musi być dość duże ze względu na agresję wewnątrzgatunkową. Powinny znaleźć się w nim też pojedyncze groty, gdyż w naturze szczególnie samce nie zawsze korzystają z muszli jako miejsca schronienia. Co do warunków chemicznych wody, oświetlenia i innych elementów projektowania zbiornika dla muszlowców, dowiesz się o nich więcej w sekcji Akwarium.
Wielkość i rozróżnianie płci
Samce dorastają do 8 centymetrów, zaś samice do około 5 centymetrów. Jest to najbardziej widoczna różnica między osobnikami różnych płci.
Zachowanie
Ryby te mogą być dość agresywne wobec innych gatunków, ale i przedstawicieli swojego. Centrum ich terytorium zajmują zgromadzone muszle. Zazwyczaj w razie niebezpieczeństwa samica chowa się w domku, zaś samiec odpływa. Naturalnie kiedy pojawia się narybek, ich agresja rośnie.
Rozmnażanie
Ryby te uznaje się za monogamiczne – szczególnie w akwariach. Niemniej w naturze sytuacja może wyglądać tutaj inaczej, przy czym wymaga to jeszcze zweryfikowania. Tak czy inaczej ryby te do rozmnażania potrzebują pustych muszli ślimaków – w nich dość regularnie odbywa się tarło – w domku samicy. Rodzice opiekują się narybkiem i bronią go przed zagrożeniami.
Towarzystwo
Dobrym pomysłem będzie towarzystwo innych silnych ryb z Tanganiki – na przykład szczelinowców. Może udać się również ich połączenie z mniejszymi gatunkami, ale muszą być odpowiednio silne – jak na przykład Lamprologus similis, z którymi stykają się w środowisku naturalnym. W naturze stykają się z też z Lamprologus brevis oraz – co dokumentuje to zdjęcie – z Neolamprologus multifasciatus.